Vandaag werd ik wakker en had ik ernstige zin om te schrijven. Nu is dat waarschijnlijk niet zo vreemd gezien mijn beroep (het voelt nog steeds vreemd om dit zo stellig te schrijven, maar wat ben ik anders – ik publiceer binnenkort een boek!), maar je staat er verbaasd van hoe vaak ik met tegenzin achter de computer kruip. Het was dan ook erg leuk om het interview met Herman Koch in de donderdag editie van het NRC te lezen. Wekelijks wordt ‘mensen die scheppen’ gevraagd hoe hun werkplek eruit ziet en wat ze nodig hebben om tot hun creaties te komen. Met koeienletters stond daar te lezen: ‘Ik dwing mezelf te beginnen – zin heb ik nooit’.
Dat was me even een herkenbaar stuk! Tot aan het Buienradar checken voor je dan eindelijk écht begint toe. Zijn werkkamer zag er een stuk voller uit dan mijn kleine zolderkamertje – en ik ben een control freak dus als er ook maar iemand het wáágt iets te verplaatsen… ! – , maar voor de rest kon ik mij helemaal in zijn werkwijze vinden. Schrijven is voor mij bovenal een kwestie van discipline. Koch zegt dat hij zeven dagen per week aan de slag gaat; ik heb voor mijzelf de regel dat ik minimaal iedere dag even met mijn huidige schrijfsel bezig ben of dat nu een roman is of een wetenschappelijk artikel. De ‘één-woord-per-dag-regel’ (met dank aan mijn goede vriendin in Duitsland). werkt perfect. Eén woord worden er altijd meer, meer woorden vormen een zin, een paar zinnen vormen al snel een hele paragraaf, en voilà, je bent weer een scene of paragraaf verder!
Maar vandaag heb ik dus zin. Zin in schrijven, zin in verzinnen, zin in mijn personages eens heerlijk te kwellen. 😉 Dus dat ga ik maar eens doen. (In plaats van het maar uit te stellen door een blogbericht te schrijven, m’n mail te checken, kijken of die regen aan ons voorbij gaat of dat we vanmiddag toch een paraplu moeten meenemen, of…)
Oké. Aan de slag!
