Laatst had ik een gesprek met mijzelf. Het ging zo:
Ik: Een koekje zou wel lekker zijn.
Mij: Calorieën! Koolhydraten!
Ik: En ik heb ze ook nog eens zelf gebakken.
Mij: Dik! Slecht!
Ik: Het is bijna koffietijd… (het is half tien ’s ochtends – ontbijt is een half uur geleden – de cursor staat op een hagelwitte pagina)
Mij: Niet doen! Niet doen!
Ik: Ja, bij een kopje thee (ben nou éénmaal geen koffieliefhebber) mag ik wel een koekje
Mij: ik trek mijn handen van deze persoon af
Ik: (terug van de trommel) of twee.
Mij: * geen commentaar *
Mijn gespleten persoonlijkheid valt mij wel vaker lastig.
Ik: Ben je nou alweer je eigen website aan het bekijken?
Mij: …
Ik: Er is echt niks veranderd tussen… oh, nu en tien minuten geleden.
Mij: Ik was gewoon nieuwsgierig…
Ik: Naar wat? Die ene briljante opmerking over schrijverschap? Of die geestigheid die alleen heel slimme bezoekers tussen de regels door lezen? Zodat ze weten hoe leuk en interessant je bent?
Mij: Euh…
Ik: Precies.
Mij: (grr) Ik hou al op, hoor. Zie je: Ik log uit. Zie je? Daar gaat de cursor… vlieg, vlieg, vlieg….
Ik: Heel leuk hoor, heel erg leuk (…)
Mij: … vlieg, vlieg, vlieg…Log out
En zo gaat het nog wel even verder:-)
Ik denk dat ik nog wat moet oefenen. Vooraleerst vinden de gesprekken op het directe behoeften niveau plaats.
(bericht in het kader van de discussie over het creëren van mijn publieke (internet)persoonlijkheid, waarop ik nog zal terugkomen)
