Ik zit aan mijn keukentafel. Voor me een mok thee, een zojuist gelezen krant en een boek (The catcher in the Rye – J.D. Salinger). De computer staat aan (anders kan ik dit stukje immers niet schrijven), en ik heb net weer eens een social media rondje gedaan. Vanochtend heb ik aan mijn proefschrift gewerkt, vanmiddag hoop ik nog te kunnen herschrijven aan mijn nieuwe verhaal. Zomaar een inkijkje in het persoonlijk leven van een schrijfster/historica.
Maar hoe persoonlijk is persoonlijk?
Telkens als ik iets op mijn blog zet, een tweet verstuur of een facebook-berichtje plaats, overvalt me een bepaald gevoel. Alsof wat ik aan het schrijven ben niet waar is, alsof ik maar één kant van mijzelf laat zien. (En dan hopelijk de mooiste, ahem) Ik weet best dat dit veel te zwart wit is gesteld. Natuurlijk laat ik meer zien dan alleen de wel erg breed glimlachende Eva van de auteursfoto en de succesvolle auteur/historica in de uitgebalanceerde biografie. Waar komt dat gevoel dan vandaan?
Voor een deel heeft het te maken met de overgang van ‘dertigjarig meisje in eengezinswoning’ naar ‘(min of meer) publieke persoonlijkheid’. Ik vind het nog steeds vreemd om mijzelf te profileren als ‘schrijfster’ of ‘historica’, lezer kan ik nog inkomen, maar de andere twee wil ik het liefst altijd tussen aanhalingstekens zetten. Nu is het de vraag wat ik mij anders zou moeten noemen – op zich vind ik ‘mens’ wel mooi – maar dat maakt het voor anderen nodeloos ingewikkeld. Die willen gewoon weten wat ik doe. En dat is schrijven en geschiedenis onderzoeken.
Het gevoel heeft ook te maken met het medium dat ik gebruik. Eigenlijk zet ik nooit iets spontaan op het world wide web. Over alles wat ik schrijf, denk ik van tevoren heel goed na. Eenmaal op het internet is nu eenmaal op het internet. En, zoals de tegenwoordige wijsheid zegt, zal je tot in je nadagen achtervolgen.
Maar misschien is de belangrijkste reden voor het gevoel wel een heel persoonlijke;-) Ook als je geen (min of meer) publieke persoonlijkheid bent, heb je immers altijd te maken met meerdere identiteiten. We zijn nu eenmaal op verschillende plekken verschillende mensen. Gelukkig ook maar. Ik ben blij dat ik thuis in een kapotte broek op de bank kan zitten, benen ongegeneerd uit elkaar en haren ongewassen, als ik daar zin in heb. Dat moet ik bij mijn uitgever maar niet doen (!) Maar, juist omdat ik op verschillende plekken zo ontzettend anders kan zijn, worstel ik met al die beelden van mijzelf. En ergens wil ik proberen die beelden tot één Eva samen te smeden. Dan hoef ik mij niet meer druk te maken of deze of gene Eva nu wel of niet in deze of gene situatie past.
Moet je niet doen, joh.
Daar heb je er wéér eentje. Nóg een Eva. Dit keer met heel aardig advies.
