Zusjes. Ik ben zelf een van een stel zussen en weet maar al te goed hoe het is om dezelfde ouders te hebben, samen op te groeien en bijna hetzelfde leven te leiden. De band tussen twee zussen kan heel sterk zijn, zusjes zijn als beste vriendinnen, maar zussenrelaties staan vaak genoeg stijf van spanning en jaloezie.
In Zus van Sanne Parlevliet heeft de dertienjarige Mirjam tentarrest. Haar één jaar oudere zus is dit jaar niet mee op vakantie. Waarom, dat doet Parlevliet langzaamaan uit de doeken. Want Mirjam heeft niet zomaar tentarrest. Vroeger dacht Mirjam dat haar grote zus alles kon, maar eenmaal op de middelbare school ziet ze een heel andere kant van de stille Stine. En ze weet niet goed hoe ze daarop moet reageren.
Zus is heel beeldend geschreven. In een lange brief aan haar grote zus laat Parlevliet Mirjam beschrijven hoe het zover had kunnen komen. Langzamerhand krijg je als lezer steeds meer puzzelstukjes aangereikt en de spanning wordt op die manier opgebouwd. Tegelijkertijd doet de taal van Mirjam mij geregeld té mooi aan. Parlevliet schrijft soms zinnen die ik niet goed bij Mirjams leeftijd vind passen, laat haar hoofdpersoon metaforen gebruiken die wel heel volwassen zijn, terwijl Mirjam(s gedrag) dat nog maar weinig is. Bijzonder heftig is de beschrijving van wat Stine is overkomen, en waar het tussen de zussen is misgegaan.
Nog meer genoot ik van De twee jaar nadat van Steef van Gorkum. Van Gorkum is één van de ABC Yourself-adepten; het schrijfproject voor jongeren dat Edward van de Vendel enkele jaren geleden met uitgeverij Lemniscaat oprichtte. Het bracht al een aantal mooie boeken voort en De twee jaar nadat mag zich zeker in dat rijtje scharen.
Thijs’ vader is verdronken. Zomaar, tijdens het zwemmen. Hij wordt begraven en alles keert weer terug naar het oude. Maar hoe ga je dan verder? Voor Thijs het weet zijn er twee jaar voorbij en nog weet hij niet hoe hij zich moet voelen. De twee jaar nadat beschrijft die twee jaar. We volgen Thijs in korte, bondige hoofdstukjes terwijl hij zijn leven ‘gewoon’ verder leeft, maar gaandeweg steeds meer moeite krijgt met dat ‘gewone’ leven. Het verhaal is hier en daar wat episodisch van aard – aan sommige stukjes is zijn achtergrond als blogger te zien? – en enkele van de bijpersonages zijn voor mij een beetje vlak, maar dat laat niet onverlet dat Thijs ‘zo echt mogelijk’ aan mij als lezer is verschenen.
De twee jaar nadat laat zien hoe moeilijk het is om het verlies van een geliefde te accepteren. De hoofdpersoon Thijs is een stille, maar koppige jongen die weigert het leven te nemen als het komt, en er recht tegenin gaat. Als lezer weet je al: dit gaat niet goed. Toch laat het boek je juist met hoop en een glimlach op de lippen achter. Mooi.
(En Steef van Gorkum heeft speciaal voor De twee jaar nadat een soundtrack gemaakt)
