Hoe langer je leeft, hoe gewoner alles wordt. Voor alles is een eerste keer, maar op een gegeven moment heb je alle eerste keren wel zo’n beetje gehad. Natuurlijk, er zal vast nog heel veel gebeuren in mijn leven. Ik ben per slot van rekening nog maar net 31 geworden, maar de meeste Grote Belangrijke Dingen (carrièrekeuze, liefde van mijn leven vinden, het maken van vrienden – die waarvan je weet, dat je ze zelfs nog wilt zien als ze weer met een slabbetje moeten eten), die liggen toch achter me.
Wat over blijft is een gewoon leven. Iedere dag sta ik op en volg ik hetzelfde ritueel als de dag daarvoor (en de dag dáárvoor). Ontbijten, krantje lezen en naar het toilet (ja, de stoelgang hoort er nu éénmaal bij). Vervolgens de computer aan om het ding te doen waarvoor ik toch in de wieg ben gelegd. In mijn pauzes gluur ik op Facebook en schreeuw ik op Twitter. Tussendoor check ik hoeveel mensen op de hoogte willen worden gehouden van mijn allergewoonste leven op mijn x-aantal verschillende e-mailadressen. O, en één keer in real life, als de post wordt bezorgd. Aan het einde van de dag sluit ik de computer af en begeef ik me tussen al die andere gewone mensen om mijn dagelijkse boodschappen te doen. Ik kook mijn potje en verwelkom mijn eega thuis. Een boekje of dvd’tje later is het alweer tijd om naar bed te gaan.
Ik ben geen wereldreiziger. Nooit geweest ook. In mijn stille dagen kan ik niet nostalgisch en met voldoening terugkijken op die keer dat ik met mijn te gekke vrienden midden in de nacht van de Erasmusbrug abseilde, of hoe ik bij dat ene concert op het podium sprong om de leadsinger van die übercoole band een zoen te geven. Na mijn middelbare school (een gymnasium nota bene) ging ik braaf naar de universiteit en na de universiteit bleef ik met mijn neus in de boeken steken; ik ging promoveren in de geschiedwetenschap.
Doorzichtig ben ik ook, naast heel gewoon. Want nu volgt natuurlijk de bekende riedel dat ik mijn avonturen in mijn fantasie en dus in mijn verhalen beleef. Dat boeken mijn venster op de wereld zijn. De boeken die ik zelf schrijf en vooral de boeken die ik lees.
Tja. Mogen het ook heel gewone avonturen zijn?
Want ik hou van gewoon. Ik hou van de twee labradors die iedere ochtend met hun staarten zwiepend voorbij komen trippelen, ik hou van mijn lunchhalfuurtje met het antiekprogramma Bargain Hunt op de BBC (Let’s go…. bargain hunting!) en ik hou ervan dat ik iedere avond samen met mijn lief de afwas doe. Iedere dag weer hetzelfde.
Leve de gewoonheid der dingen!
En als ik dan wat verander, dan volg ik Snoopy’s advies:
