Het is niet dat mij weinig overkomt. Nee, dat is het niet. Vorige week nog ging ik naar de film (Before Midnight, de derde in de reeks met Ethan Hawke en Julie Delpy als geliefden, en met de beste ruziescène ooit in een film waarvan ik behoorlijk ondersteboven was), ik sprak af met vrienden (samen buiten zitten in de voorjaarszon en huisgemaakte mangosmoothie drinken, of lepelen, want ze was een beetje dik, hmm, dat is geluk) en ik zocht mijn 91-jarige grootmoeder op met wie ik over tachtig jaar geleden praatte (dat kán ik gewoon nog, terwijl ik al 31 ben).
Toch voel ik een beetje de sleur. Die sleur die erin komt, zomaar, op een moment waarvan je het niet had verwacht. Als je opnieuw bezig bent met de afwas, weer precies om kwart voor zeven. Als de leenhond rond 12 uur ’s middags wakker wordt en je aanstaart. En als je weer je computer aanzet om te gaan schrijven.
Dat het leven ook vaak gewoon veel van hetzelfde is. Dat ik nog steeds ergens denk: straks, straks gaan de Grote Bijzondere Dingen gebeuren. En dat ik me dan vervolgens schaam, want ik heb al zoveel Grote Bijzondere Dingen (meegemaakt).
En trouwens, ik zou waarschijnlijk doodvermoeid raken als ik iedere dag Grote Bijzondere Dingen deed.
Tja.
