Gisteren sprak ik een vriendin over het bijhouden van een blog. We hadden het over social media en hoe je je schrijversbestaan al dan niet kunt promoten. ‘Hoe lang doe je dat nu al?’ vroeg ze me op een gegeven moment. Ik ging terugrekenen. ‘Sinds mei 2012,’ antwoordde ik.
Ik blijk al meer dan een jaar een blog bij te houden. Dit is bericht nummer 70.
Eerlijk gezegd had ik niet verwacht dat ik het zo lang zou volhouden. Eerlijk gezegd had ik niet verwacht dat ik ooit in mijn leven een blog zou bijhouden. Bij mij is het al snel van: ach, wat heb ik nu helemaal te melden? En nog iedere keer als ik mijn eigen schrijfsels van die week doorlees, denk ik: ‘nou, op hoop van zegen dan maar, wie het leest, die leze het.’
Dit is trouwens niet een roep om bevestiging. Ook niet een heel verkeerde inschatting van mijn eigen kunnen. Ik beschouw het als een nuchtere vaststelling. Er zijn zo ontzettend veel mensen die op internet over hun menselijke leventje schrijven en daar ben ik één van. En de voornaamste reden waarom ik ermee begon, is nogal een prozaïsche: naamsbekendheid. Eerlijk, hè?
‘Maar doe je het dan omdat je vindt dat het moet, of heb je er ook nog plezier aan?’ vroeg mijn vriendin. Daarop geef ik ook de lezer van dit blog het volgende antwoord:
‘Hoera, bericht nummer 70!’
