De ‘launch party’ van ‘Vlam’, het eerste deel van Floortje Zwigtmans nieuwe Vonk-trilogie over de fictieve dictatuur Chimeria, was druk bezocht.
Verwacht geen gewone boekpresentatie van schrijfster Floortje Zwigtman. Er was flink uitgepakt. Aan de muren hingen foto’s van de dictator en zijn familie, de Chimeriaanse vlag hing trots boven het podium waar Axis Tron, zoon van de dictator zelf, een (een tikkeltje vermanend) woordje sprak. Er was een heuse ‘theme’-song, Home, gecomponeerd en gezongen door Myriam West, en je kon jezelf even dictator wanen in de ‘Dictator Fashion Store’. Het vraaggesprek met Floortje door schrijver Edward van de Vendel was mooi, indringend en relevant. Net als Floortjes boeken.
Het was, kortom, indrukwekkend. Maar zodra ik arriveerde, wist ik bij God niet wat ik er nu eigenlijk deed.
Het was precies datzelfde gevoel als wat ik als 15-jarige ervoer toen ik besloot dat het eens tijd werd om uit te gaan. Ik was immers jong en dan wil je toch wat. Ik ging naar een uitgaansgelegenheid in Vlaardingen, treffend Pandemonium genaamd, met een vriendin die al een vriendje had; en ik meende er zo ook een te krijgen. Maar zodra ik de drukke, rokerige ruimte van de tent binnenstapte, was het alsof er een zintuiglijke aanval op me werd gepleegd. Al die stemmen, hoog en laag en mannelijk en vrouwelijk, lachend en kwetterend en soms zelfs schreeuwend, hier een arm, daar een been, een druk pratend hoofd, gebarende handen, fladderende jassen, bier en nog meer bier en ten slotte de muziek, altijd die harde muziek; ze voelden als stokslagen die ik niet ontwijken kon. Die eerste keer heb ik de hele avond in een hoekje staan observeren. Ik voelde me een klein meisje verdwaald in een donker bos.
Zeventien jaar later word ik gewoonlijk niet meer zo overvallen als die eerste keer. Over het algemeen ben ik uitstekend in staat, vind ik het ook leuk, om op bekende gezichten van bijvoorbeeld Facebook af te stappen en met een glimlach te zeggen: ‘Dag. Ik ben Eva Moraal. Leuk je eens in het echt te ontmoeten.’ Ik kan genieten van een glaasje champagne en als ik behoefte heb aan wat rust, ga ik naar de wc of loop ik naar buiten. Als ik me echt even moet afschermen dan haal ik mijn fotocameraatje tevoorschijn en ga ik kiekjes schieten.
Maar dit keer lukte het me niet. Dit keer was het net zo indrukwekkend als die eerste keer.
Toch was er een verschil met toen. Want al was mijn eerste gedachte wel: ik wil weg, dit is eng, nu wist ik veel beter waarom ik er aanwezig was. (En dat was niet om een vriendje te scoren…) Ik was hier voor een interessante middag én natuurlijk voor een geweldig boek. En met het Chimeriaanse visumstempel uitgegeven door Floortje Zwigtman zelf kan ik dit schitterende land (zo werd ons verteld door Axis Tron) te allen tijde bezoeken.
