Beneden zit mijn man aan de telefoon. Hij belt de zorgverzekeraar. Ik was gaan douchen. Of de terugplaatsingen van cryo’s ook vergoed worden.
Drie IVF-pogingen worden door de verzekeraar betaald, maar ze plaatsen telkens maar een embryo terug. Nu kan het zijn dat er bij de punctie meerdere follikels worden geprikt en er dus meerdere embryo’s ontstaan. Die worden, indien ze goed genoeg zijn, ingevroren, om vervolgens, na ontdooiing, alsnog te worden teruggeplaatst.
De telefoniste gaat op onderzoek uit.
Al een paar weken moet ‘het’ telefoontje worden gepleegd. Eerst stelde ik het uit, toen ik mijn partner verzuchtend zei dat we nu echt moesten bellen, kwam er een briefje op de salontafel, dat steeds verder ondergesneeuwd raakte door andere ditjes en datjes.
Ik zit op bed in de slaapkamer en luister naar mijn mans kant van het gesprek. In het holletje van mijn keel ligt een brokje dat op en neer beweegt met mijn adem. Ik staar zo een beetje naar mijn kledingkast.
Ik ben allang aangekleed.
‘Ah, bedankt,’ hoor ik ineens. En, met een korte lach: ‘Ja, dat zou mooi zijn.’
Ik sta op en ga naar beneden.
