Er gebeurt iets vreemds wanneer je aan een IVF-traject begint.
Niet alleen krijgt het woord ‘intensief’ plots een diepere betekenis, ook gebeurt er iets met je redeneervermogen.
In de dagelijkse gang der dingen blijft veel hetzelfde. Op het kleine niveau kun je heel goed uitleggen waarom bijvoorbeeld die bruine vlek op je jurkje het directe gevolg is van het tegelijk proberen te eten van een trooststuk chocola en het lezen van een mooi boek. Ook kun je uitstekend verklaren waarom je buik wat beurs aanvoelt, of hoe het komt dat je in je agenda bij donderdag 21 januari alleen de tijd hebt ingevuld (10:15), en nog niet de spannende gebeurtenis (punctie).
Maar in het grotere geheel vindt er ineens een aardverschuiving plaats.
Want je raakt er zomaar van overtuigd, vanwege de grondige wijze waarop je dagelijks bezig bent met follikels en hun groei, met het spuiten van allerhande hormonen, en met ziekenhuisbezoeken, soms wel drie dagen achter elkaar, dat er gezien al die activiteit toch wel een zwangerschap zal moeten volgen.
Logica verdwijnt.
Of heet dat hoop?
