Het was mistig buiten en nog glad ook. Bijna ging ik met fiets en al onderuit. We haastten, want we moesten binnen het uur in het ziekenhuis zijn. Mijn man hield het potje strak tegen het lijf geklemd, om het maar zo min mogelijk warmte te laten verliezen. Eenmaal op metro Dijkzigt snelde hij vooruit naar het laboratorium, alsof iedere minuut telde.
Het was de dag van de punctie. Bij de punctie prikt de gynaecoloog alle follikels groter dan 18 mm aan en zuigt deze via een slangetje leeg. Een paar uur later worden de zo verkregen eicellen op een petrischaaltje gelegd, samen met de eerder die dag aangeleverde spermacellen.
We moesten wachten. Mijn man las ter ontspanning een artikel over Neanderthalers, de mensensoort die uiteindelijk is uitgestorven, terwijl ik verschillende apps op mijn telefoon opende en weer sloot en wat om me heen keek. De wachtkamer zat vol. Het was een gewone doordeweekse dag.
Toen kwam de verpleegkundige. Ze was klein van stuk en kordaat (zijn alle verpleegkundigen in het EMC kordaat?) en stelde mij meteen gerust. ‘Je krijgt er een glaasje wijn bij hier,’ grapte ze en het duurde een seconde voor ik snapte dat ze de morfine bedoelde. Het infuus was snel aangelegd, ‘dan heb je het ergste al gehad!’. En wilde ik er ook een muziekje bij? Dan zou ze dat op You Tube opzoeken. ‘Bowie,’ zei ik, ‘Space Oddity.’ Dacht ik aan hem omdat hij laatst was overleden? Alleen moesten we nog even wachten tot de vorige punctie klaar was.
Er stond een heel team voor ons klaar. Naast de verpleegkundige was er een doktersassistent-in-opleiding, en behalve de gynaecoloog was er ook een arts-in-opleiding. Ze waren vriendelijk en de sfeer was ontspannen. Telkens kwam het gesprek terug op het wijntje dat ik zo zou krijgen.
Ik moest me uitkleden, uitplassen en wegen. En toen gaan liggen. Ik kreeg een groenpapieren dekje over mijn benen en buik, de verpleegkundige zette de muziek vast aan, Ground Control to Major Tom, en de arts-in-opleiding dimde de lampen. (Ten, Nine, Eight, Seven, Six). Intussen trof de gynaecoloog alle voorbereidingen. Commencing countdown, engines on. Ze diende de morfine toe. (Five, Four, Three)
‘Voel je al wat?’ De verpleegkundige lachte. Ze had me net een kartonnen bordje met smileys erop laten zien, zodat ik tijdens de procedure kon aangeven hoeveel pijn het deed.
‘Nee….of ja…o, ik geloof…’
Check ignition and may God’s love be with you
(Two, One, Liftoff)
‘Dan komt nu de eerste prik…’
Maar ik zweefde al ver boven de wereld.
Afbeelding: NASA, ESA/Hubble [CC BY 3.0 (http://creativecommons.org/licenses/by/3.0)], via Wikimedia Commons
