Wachtbankje

Na veel gedraal en getwijfel had ik toch maar een profiel aangemaakt op een IVF-forum. Niet omdat ik daar mijn verhaal kwijt moest, maar omdat ik informatie wilde.

De twee weken na de terugplaatsing waren inmiddels 5 dagen onderweg en nu al had ik het gevoel alsof ik ernstige vertraging had opgelopen, dat de tijd wel al voorbij moest zijn, zo lang was ik immers onderweg. Wat betekende ook dat zeurende gevoel in mijn onderbuik, waarom deed mijn rug zo zeer, en was het normaal dat je gemoed per uur besloot een 180 graden wending te nemen, of lag dat aan het hormoon dat ik, voor een goede innesteling, nog moest slikken?

Op het forum was een apart draadje gewijd aan de ‘2ww’, oftewel de 2 wachtweken. Natuurlijk.

‘Het wachtbankje.’

Ik zag het meteen voor me. Al die vrouwen met hun handen om hun buiken. Ongedurig en beweeglijk, allang klaar om de wedstrijd in te gaan, hun tenues spik en span, in opperste staat van concentratie. We hadden lang genoeg aan de zijlijn gezeten, we waren er klaar voor, nu, om eindelijk echt mee te doen. Telkens als er een wissel in het veld werd aangekondigd, keken we hoopvol op; was ik nu aan de beurt? Meestal was het vals alarm. Maar toch, iemand van ons was uitverkoren. Het was alleen de vraag wie.

Ik had nog wel even te gaan.

Een reactie plaatsen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Time limit is exhausted. Please reload CAPTCHA.