Buitenklimseizoen

Het buitenklimseizoen kwam er weer aan. Gistermiddag in de klimhal klom ik voor het eerst van dit jaar voor, een voorbereiding op het echte werk op de rots.

Er gaat niets boven buiten klimmen. In de hal volg je routes van grepen met dezelfde kleur, buiten zoek je je eigen weg. Dat is oneindig veel leuker, want creatiever, en ook spannender, want als je valt tijdens het voorklimmen, val je de meters die je boven je laatste zekering bent uitgeklommen keer twee (en dan is er ook nog de touwrek…)

Maar het allermooiste aan buiten klimmen is de rots zelf. Hoe die voelt aan je vingers, uitdagend ruw of juist ergerlijk glad, hoe je op soms niet meer dan een uitstekend erwtje staat terwijl je vingers alleen een richeltje hebben om de balans te behouden. Af en toe besluit een boom op jouw route te groeien en als de zon op de rotsen schijnt, kun je zomaar oog in oog staan met een hagedis. Op de rotsen is alles extra intens. Na een dag klimmen voelen de toppen van je vingers aan als schuurpapier, je voeten zijn nog nooit zo warm (en, ahem, geurend) geweest, je armen zijn minstens enkele centimeters langer. Van binnen bruist de euforie nog de rest van de dag door, zodat je ’s avonds in bed alleen nog maar rots, rots, rots kunt zien, voelen, denken, tot je lijf besluit uit pure oververmoeidheid het knopje om te draaien.

Verschillende klimvrienden hadden ons al uitgenodigd om binnenkort op pad te gaan naar België of Luxemburg (autoloos en rijbewijsloos kom je bijna nergens en sinds ik ben gaan klimmen zijn mijn principes op dat gebied ernstig in gevaar), we hadden ook nog plannen met andere vrienden in mei, dus ik pakte mijn agenda erbij. Ik sloeg de eerste bladzijde om en zag een afspraak voor volgende week staan. Met het Erasmus MC.

O ja. IVF. Kinderen. Toekomst. Dat was er ook nog.

De eerste IVF-cyclus hadden we pas een week geleden mislukt afgesloten, en nu al leek ik het ‘vergeten’. Maar ik wou het ook vergeten. Ik wou dat het gewoon ging, dat het niet iets was wat ik moest inplannen in mijn agenda, (dan maar maart wanneer het waarschijnlijk nog te koud zou zijn om te klimmen) en wat verdomme mijn hele maand weer in de war zou gooien, terwijl de kansen op succes, zacht gezegd, niet in ons voordeel waren.

IVF als spelbreker. IVF als voorbehoud. IVF als je agendaplanner.

Maar wat als het eens zou lukken. Ik haalde mijn hele agenda overhoop.

Een reactie plaatsen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Time limit is exhausted. Please reload CAPTCHA.