Al de hele week hoor ik mevrouw Stemband in mijn hoofd. Zij was die maffe mevrouw uit de Grote Meneer Kaktusshow, die iedere ronde in de boksring met een begeleidend bordje aankondigde. Haar haren stonden altijd recht overeind, haar ogen wijd open en haar wangen waren rozig van de geschminkte blosjes.
Iedere aflevering ging mevrouw Stemband dood omdat ze niet goed op zichzelf paste.
Dan vroeg meneer Kaktus in pyjama met stropdas terwijl zij met beide armen en benen omhoog op de grond lag: ‘Spelende vrouw, wat heb je nu weer geleerd?’ De moraal van het verhaal was niet te missen.
De tweede ronde!
‘Gaat het?’ vroeg de arts toen ik vanochtend de onderzoekskamer binnenkwam. Hij klonk bezorgd.
‘Ik ben erg moe,’ zei ik. Ik aarzelde niet eens, dacht niet, zoals gebruikelijk, na over de formulering.
We kwamen voor de eerste echo. Drie dagen geleden waren we voor de tweede keer begonnen met het spuiten van hormonen.
Alles zag er gelukkig goed uit. Er groeiden een aantal follikels, die netjes werden opgemeten en genoteerd. Aanstaande dinsdag moesten we terugkomen, eind volgende week zouden we dan de punctie kunnen hebben. Goed nieuws dus.
Of ik moest werken vanmiddag, vroeg de dokter bij het afscheid.
‘Nee,’ antwoordde ik.
‘Ah’, zei de arts. Dan kon ik het dus rustig aan doen verder vandaag.
Ik glimlachte en knikte.
Maar stilzitten kon ik vanmiddag niet.
Photo Credit: martingarri via Compfight cc
