Gisteren gingen we een eindje fietsen. Ik kon de afleiding goed gebruiken. Een dag eerder bleek dat we de derde IVF-poging voortijdig moesten staken; een eiblaasje was iets te enthousiast en liet de rest achter.
Vanuit mijn straat ben je binnen vijf minuten in de polder. We besloten richting het Spui te gaan, lieten het pontje naar de Hoekse Waard links liggen en betraden het fietspad dat naar Hellevoetsluis leidt. Zo’n vijftien kilometer lang kwamen we maar weinig mensen tegen. Een eenzame wielrenner en soms een ouder stel. We groetten elkaar vriendelijk; dat is immers gemeengoed zodra je buiten de stadsgrenzen komt. Schapen bestippelden de dijk en in de uiterwaarden van de rivier nestelden allerlei vogels. Ik zag brandganzen en Canadese ganzen met hun jongen, hoorde grutto’s zichzelf roepen, en mijn man wees me op hoe de witte lepelaar in het water foerageerde.
‘Dit zouden we eigenlijk iedere week moeten doen,’ zei hij. We zaten op een bankje en keken naar het water, de lucht en de vogels. ‘Zo naar buiten gaan.’ Vorige week hadden we het ook gedaan, precies dezelfde route, naar een natuurgebied dat zich bevindt op het snijvlak van het Spui en het Haringvliet: de Beningerslikken. Mijn hoofd was toen overvol, mijn lijf begon net weer te wennen aan de hormonen die ik moest spuiten. Ik wou even niets aan mijn hoofd, ik wou stilte. Nooit geweten hoeveel lawaai enkele tientallen vogels kunnen maken.
Maar het was fijn toen en het was fijn nu.
Dit keer fietsten we nog een stukje verder, naar een uitkijkpunt met een paar bankjes. Het Haringvliet strekte zich schitterend voor ons uit. Ik moest en zou naar beneden, naar het water. De laatste keer dat ik daar was geweest, was lang geleden. Ik wandelde voorbij het strandje, joeg een paar eenden het water in en liep het piertje af tot het uiterste einde. Mijn man volgde me.
Daar bleven we staan en luisterden naar het kabbelende water aan onze voeten.
