We kropen nog maar even terug in bed. Het was fijn om in het donker samen te liggen wachten tot de dag echt aanbrak. Alsof we dat tussenstadium nodig hadden. Een markering. Net als de overgang die nacht van het hete zomerweer van de afgelopen week naar de herfst, zoals mijn man tegen me zei. Je gaat plots allerlei dingen met elkaar verbinden die eigenlijk niets met elkaar te maken hebben.
Er komt geen eigen kind. Mijn lichaam voelde het al dagen, mijn hoofd wilde er nog niet aan. Vrijdagochtend tijdens de laatste zwangersschapstest was ik ineens heel rustig. Ik voelde alleen het verdriet om wat nooit zou komen, heel intens, zoals ik niet vaak verdriet heb gekend. Maar ik voelde het tenminste. En samen.
Dat is al heel wat.
