Ik zit aan de linkerkant van het gangpad, natuurlijk bij het raam. De trein verlaat net Rotterdam CS. Op het perron en in de stationshal hangen grote zwart-witfoto’s. ‘Afscheid Hoekse Lijn,’ staat erboven. Terwijl ik instap zegt een conducteur dat hij al drie weken afscheid aan het nemen is, maar vandaag is de laatste dag, en nu ja, dat is dan toch wel echt… Verder hoor ik het niet. Ik ben al vertrokken.
Het gevoel van deze treinrit zit in mijn lichaam verankerd. De cadans van mijn tienertijd. Zes jaar lang reisde ik met het Hoekse Lijntje van Maassluis West naar Schiedam Nieuwland, waar ik op school zat. Het lijntje is verbonden aan allerlei eerste keren. Het is verbonden aan mijn grote liefde (vooral dat ene bankje op Maasluis West). Het was mijn weg naar buiten en als ik mijn ogen sluit voelt het als twintig jaar geleden. Ik weet precies waar we op welk moment zijn.
Ik open ze weer en zie een man met een fotocamera over het perron van Schiedam Nieuwland rennen. Er zijn er meer de laatste weken, ook met statieven. Nu kan het nog. Als een toerist van de toekomst maak ik straks een foto, op ‘mijn’ oude station Maassluis West.
Eigenlijk had ik die al veel eerder moeten maken, toen de lijn nog niet op de lijst stond om gesloten te worden. Is het Hoekse lijntje niet allang opgehouden te bestaan? Banken zijn uit perrons gerukt, de blauwe overkappingen al jaren niet meer geverfd en de ramen van de gebouwen vakkundig dichtgetimmerd. Op Vlaardingen West ligt midden op het perron een stapel vers bouwafval. En overal rondom het spoor zijn werkers aan het graven. De metro komt.
Straks tussen Vlaardingen West en Maassluis kijk ik of ik in de velden een buizerd kan spotten, of misschien zelfs een vos. En als ik er geen zie, dan sluit ik mijn ogen.
