‘Het hóeft niet allemaal,’ zei sociologe Jolande Withuis in Zomergasten 2012. Ze wees op de stapel boeken die ze in de loop van haar leven had geschreven en voegde toe dat ze niet wist of ze die had kunnen schrijven als ze bijvoorbeeld kinderen had gehad. Zou ze zich dan wel net zo goed hebben kunnen concentreren? Tegenwoordig willen mensen alles tegelijk, meende Withuis. In het geval van vrouwen was dat zowel een mooie baan als kinderen, als een goeie relatie en een druk, sociaal leven. Withuis vond het belangrijk dat mensen beseffen dat iedere ambitie iets kost. Je kan misschien wel alles willen, maar je kan niet alles hebben. ‘Misschien zou het wel eens verfrissend zijn als we bedenken dat het niet allemaal hoeft,’ zei ze vervolgens. ‘Dat je ook van dingen af kunt zien. (…) Dat je jezelf daarmee ook heel veel plezier doet.’
Die opmerking raakte me.
In de aanloop naar de publicatie van Overstroomd vraag ik best wel wat van mezelf. Ik probeer wekelijks dit blog bij te houden, ik ben dagelijks op twitter te vinden en houd daarnaast nog een tweede website bij, speciaal aan mijn boek gewijd. In de tussentijd wil ik ook nog kunnen schrijven aan nieuwe projecten en ben ik bezig mijn proefschrift af te ronden. (Eind oktober moet-ie naar de commissie; zo, heb ik nu ook publiekelijk een stok achter de deur). En dit betreft alleen nog maar mijn werk en schrijven.
Natuurlijk vind ik heel veel dingen ook gewoon leuk om te doen. Ik draag met enthousiasme en niet een beetje idealisme mijn gedachten, gevoelens en ideeën over de wereld uit en ik hoop dat ik andere mensen daarmee iets kan geven. Maar ik weet ook dat er nog andere dingen meespelen in mijn zendingsdrift. Niet alleen een soms ietwat overactief verantwoordelijkheidsgevoel (als je iets kán uitdragen, als je mensen kán bereiken, heb je een morele verplichting dit te doen), maar ook een jachtig gevoel van als ik niet alles bijhoud, dan mis ik misschien wel iets. Ik wil alles (goed) doen, zien, weten, kortom, ik wil totale controle. En dat is per definitie onmogelijk, helaas.
Toen Jolande Withuis op haar zo eigen, kenmerkende empathische manier zei dat het ook wel goed kan zijn, om niet alles te willen, raakte dat bij mij dus een heel gevoelige snaar. Het hoeft niet allemaal. Het kan niet eens 😉
Vandaag neem ik dus een middagje vrij. En morgen en overmorgen ook. En dan kan maandag, als mijn boek is gepubliceerd, het circus beginnen.