Datum: 23 maart 2012, tijdstip: 18:00 uur (Dat is precies na de Afternoon Tea en dus geen etenstijd, zoals Hollanders plachten te denken), locatie: Christ Church College, Festival Room, evenement: interview met Sally Gardner (geboortedatum onbekend) en Annabel Pitcher (1982).
Als je in Oxford bent en er is een literair festival gaande, dan kun je niet anders dan een kaartje kopen. En als er ook nog eens twee YA/jeugdboekenauteurs die naam hebben gemaakt met lekker eigenzinnige verhalen een interview komen geven, dan is de zaak helemaal uitgemaakt.
Van Gardner had ik ooit I, Coriander gelezen, maar ik was vooral geïnteresseerd in haar nieuwe boek Maggot Moon dat nu al een dystopian classic wordt genoemd. Annabel Pitcher schreef een debuutroman om jaloers op te zijn zo mooi: My sister lives on the mantelpiece. Ook zij publiceerde een nieuwe roman: Ketchup Clouds.
Precies om zes uur stapten drie vrouwen binnen: eerst een grote vrouw in Cora Kempermanachtige kleding, met stoere legerboots en een dikke bos geblondeerd haar, die vanachter haar zwartomrande brillenglazen geïnteresseerd het zaaltje in keek, vervolgens een kleine, dunne vrouw met vlassig lang bruin haar, gekleed in een kek uilenjurkje, crème vestje en nette bruine laarzen, ten slotte een zeer streng uitziende vrouw, van top tot teen in het zwart, met een dun brilletje en kort, golvend haar. Respectievelijk: Sally Gardner, Annabel Pitcher en de Sunday Times children’s books editor.
De strenge mevrouw deed mij het ergste vrezen, maar de overduidelijke hartstocht van beide vrouwen voor schrijven en boeken maakte de schooljuffrouwenaanpak van de interviewster helemaal goed. Er volgde een levendig gesprek over hoe Gardners en Pitchers nieuwe boeken tot stand waren gekomen (Sally: ‘I’m one of these writers that gets carried away. That ends up on a hill: I’m so lost!’ Annabel: ‘I do that too!’ Maar ook: ‘The book reveals itself as you’re coming through’ & ‘Voice is easiest. I have no sense of place!’ Sally: ‘Often in the middle of a book I feel slightly mad’. Annabel knikt: ‘Deadline working is a strange madness.’), over hun slechte (Sally’s) danwel goede (Annabels) jeugd (‘Imagination saved me,’ aldus de dyslectische Sally, ‘it’s gold dust’, die pas leerde lezen toen ze 14 was. Ze verzon haar eigen verhalen: ‘I just lived in my head. (…) Power to the story!’ – Annabel daarentegen had een heel fijne, gelukkige jeugd. ‘I didn’t want to grow up at all!’) en over hoe ze beiden wel móeten schrijven, maar dat alleen kunnen als ze om hun verhaal en personages geven (Annabel: ‘It’s how I make sense of the world’ (met pen en papier) ‘I don’t think I write when I don’t care.’ Sally: ‘If you don’t care you shouldn’t do it!’).
Beide auteurs lazen natuurlijk ook een stukje voor. Annabel sprak heel netjes (ze is een ex-Oxfordstudente) en snel. Ze sliste een beetje, maar dat gaf haar juist iets eigens. Sally was een stuk feller en emotioneler, heel aanwézig, maar op een lekker opzwepende manier. Het mooiste was: zien hoe beide schrijvers hun verhalen opnieuw beleefden.
Aan het einde van het interview was er ruimte voor vragen uit het publiek. Erg leuk was hoe Sally Gardner een vraag over de definitie van YA-boeken beantwoordde. Volgens haar staat de Y voor ‘why?’ en de A voor ‘answer’. YA-boeken zijn boeken met vragen èn antwoorden, terwijl boeken voor volwassenen alleen nog maar de ‘a’ bieden. Beide auteurs benadrukten ook hoe ze niet voor een specifieke leeftijd schrijven. Sally was hier kort en bondig over: ‘I write books for humans’, en knikte instemmend toen Annabel concluderend zei: ‘You just want your books to be loved by as many people as possible.’
A-men.
Maggot Moon en Ketchup Clouds liggen nu op mij te wachten. (Mèt handtekening natuurlijk)
