Ik knutsel eigenlijk nooit.
Als kind was ik nooit tevreden met wat ik verknipte, opplakte, papier-machéde of schilderde. Inkleuren ging nog wel, een kaartje tekenen ook, maar mensen of dieren of dingen, dat kon ik niet en ook al zeiden volwassenen ‘Dat heb je goed gedaan!’ of ‘Wat mooi!’, wist ik best wel dat het een misbaksel was. Met jaloezie keek ik naar kinderen die wel een paard of een hond konden tekenen of schilderen en die altijd een groepje bewonderaars om zich heen had staan.
Ik herinner me een creamiddag in groep zeven waarop we naar buiten gingen, het schoolplein op. Het was lente en de bomen waren wit en roze, ze stonden op het punt om uit te barsten in bloesemregen. De juf had ons net verteld over Vincent van Gogh en ons zijn schilderijen laten zien. Zijn serie van bloeiende bomen maakte de meeste indruk op mij (voor het gemak heb ik het even opgezocht, want mijn geheugen laat mij in de steek: geschilderd in april 1888 in de omgeving van Arles.)
We hadden onze stoelen meegenomen en gingen in groepjes rondom de bomen zitten. En toen maar tekenen. Het was de enige keer dat ik iets tekende en er na afloop ook blij mee was. Misschien was het de sfeer van die friswarme dag, of de geschiedenisles die er aan verbonden zat. Van Gogh leefde immers meer dan honderd jaar geleden! Maar eigenlijk denk ik dat de reden was dat ik helemaal in het creëren opging en mezelf vergat. Net als wanneer ik schrijf.
Afgelopen dinsdag zocht ik een stapel tijdschriften uit, groef ik in kasten naar papier en schaar en prittstift en ging ik aan de slag. Plaatjes opsporen, uitzoeken en verknippen. Schuiven, verleggen en nog eens omdraaien. Met de tong uit de mond een stap naar achter nemen en kijken naar wat er voor je ligt. En als het goed is zo: plakken maar.
Het resultaat is misschien amateuristisch, het heeft stukjes die onaf zijn, het is niet eens allemaal netjes opgeplakt (en herkennen jullie ook het Flow-meisje?)
Maar ik vergat mezelf en ik was blij.
