Er zijn veel emoties waar ik last van heb, maar met jaloezie heb ik de meeste moeite. En dan bedoel ik de jaloezie die ik zelf tegenover anderen voel.
Natuurlijk heb ik meteen, zoals altijd eigenlijk, de neiging van heel persoonlijke gevoelens een algemeen verhaal te willen maken. Daar is het makkelijk achter schuilen, zo van: ook mij is niets menselijks vreemd, zie je, ik ben héél normaal. Ach. En dan ook nog hier, in dit blog, om de hete brij heen draaien. Kom op, spit it out, dat is goed voor de ziel.
Ik ben jaloers op schrijvers die goede recensies krijgen. Ik word er vreselijk onzeker van en vervolgens kwaad op mezelf, want waarom voel ik eerst jaloezie en dan pas blijdschap voor die ander? Al die gevoelens dragen absoluut niet bij aan een goed humeur, laatst staan aan het werken aan mijn boeken.
Zo, was dat nu zo moeilijk?
Ja.
Met het schaamrood op de kaken zit ik nu achter het toetsenbord. Het liefst zou ik de voorgaande zinnen zo, met één klik, willen schrappen, weg ermee, weg met die nare, slechte gevoelens die me alleen maar belemmeren in wat ik het allergraagst doe. Ik voel me als een klein kind dat ziet dat dat andere kind wél die lekkere lolly heeft, of dat leuke vriendje of mooie boek of vul maar in. (Ah, zie je hoe ik er weer een algemeen verhaal van probeer te maken. Stiekem hoor).
Op deze plek in het blog zou er dan ruimte zijn om er de psychologiserende draai aan te geven inclusief wijze levensles. Waarom heb ik die onzekere gevoelens? Wat zit erachter? Wat is de les die ik hieruit kan trekken? En ja, die is er, dat weet ik.
En de allerergste bekentenis heb ik nog niet eens afgelegd. Die durf ik alleen tussen haakjes en in extra klein lettertype te doen.
(Vandaag ging het om een recensie van een boek van een schrijfster die ik ook nog eens persoonlijk ken en zeer waardeer. Het boek ‘Zwaartekracht’, haar nieuwste YA-roman. De mooie recensie verschijnt binnenkort op sevendays.nl)