Er was een baby in het restaurant. Ik koerste af op mijn stoel, tot ik besefte dat de eenjarige dan midden in mijn zicht zat. We waren uit eten. Ik wilde even niet.
‘Zullen we ruilen?’ vroeg ik mijn partner. Hij keek me een moment aan. Knikte.
We ruilden.
Ik liep om de tafel heen, schoof mijn stoel naar achter en wilde gaan zitten.
Toen zei mijn partner: ‘Kijk. Hij heeft je al opgemerkt.’
Ik draaide me om en keek recht in een paar grote blauwe ogen.
De baby lachte. Ik lachte verlegen terug.
Het is meer dan eens voorgekomen dat mensen mij vragen of mijn naam een pseudoniem is. Ze vinden mijn naam mooi en […]
Na vandaag snap ik pas echt goed waarom ik op internet schrijf over de moeilijke vervulling van mijn kinderwens. Om half tien […]
Beneden zit mijn man aan de telefoon. Hij belt de zorgverzekeraar. Ik was gaan douchen. Of de terugplaatsingen van cryo’s ook vergoed […]
We zaten op de bank en keken naar een nieuwe serie op Netflix: The Americans, over Russische ‘sleeper agents’ in de Verenigde Staten […]
