Er was een baby in het restaurant. Ik koerste af op mijn stoel, tot ik besefte dat de eenjarige dan midden in mijn zicht zat. We waren uit eten. Ik wilde even niet.
‘Zullen we ruilen?’ vroeg ik mijn partner. Hij keek me een moment aan. Knikte.
We ruilden.
Ik liep om de tafel heen, schoof mijn stoel naar achter en wilde gaan zitten.
Toen zei mijn partner: ‘Kijk. Hij heeft je al opgemerkt.’
Ik draaide me om en keek recht in een paar grote blauwe ogen.
De baby lachte. Ik lachte verlegen terug.
Een van de vreemdere dingen in het leven: bellen naar het ziekenhuis om te zeggen dat je gisteravond ongesteld bent geworden. Het […]
‘We hebben nog maar twee Orgalutran-injecties,’ zei mijn man, terwijl hij de trap af kwam met de medicijntas. In minder dan een […]
Het was mistig buiten en nog glad ook. Bijna ging ik met fiets en al onderuit. We haastten, want we moesten binnen […]
Er waren zoveel dingen waarover ik deze week had kunnen schrijven. Ik had een blogje kunnen wijden aan hoe ik iedere keer […]
