Natuurlijk moest ik midden op de Nieuwjaarsborrel van mijn uitgever onwel worden.
De uitgever had net zijn nieuwjaarspeech gegeven, we stonden met enkele tientallen in een benauwde ruimte, soep dampte uit vier grote potten op de tafel in de hoek. Het was niet eens zo druk als vorig jaar. Ik stond in de deuropening, mijn glaasje rode wijn had ik net leeggedronken.
Ik had het al erg warm gehad in de metro onderweg naar Rotterdam. Was een beetje gespannen, zoals ik altijd ben als ik naar een borrel ga. Borrels zijn nou eenmaal niet echt mijn ding.
Toen kwam een lieve schrijfcollega op mij af. We begroetten elkaar enthousiast; ik vond het fijn haar weer te zien. Ze vroeg hoe het met me ging, en zei dat ik toch wel zulke mooie blogs schreef over mijn IVF-behandeling. Ze was niet de eerste (of de laatste) die avond die naar me toekwam om te zeggen dat ze onder de indruk was van mijn openheid.
Mijn openheid.
Ineens snapte ik wat het echt betekende om jezelf bloot te geven.
En toen werd ik dus onwel. Op een podium dat ik zelf had gemaakt. Toch?
In de kelder zat ik tussen de boeken bij te komen. Van mijn schrijfcollega kreeg ik een kopje linzensoep en een stukje Turks brood. Ik geloof dat ik wat heb geslurpt. Mijn redacteur was er meteen, en wat later kwam ook de boekhandelaar die ik in mijn onwel worden boven had achtergelaten.
Ik was niet alleen. En dat was fijn.
