We zaten op de bank en keken naar een nieuwe serie op Netflix: The Americans, over Russische ‘sleeper agents’ in de Verenigde Staten in de jaren tachtig. De aflevering was net afgelopen. Ik klikte op pauze en keek naar de klok. Het was bijna tien uur.
‘Zullen we eerst de prikken doen en dan nog een aflevering kijken?’ stelde ik voor.
Mijn man knikte.
Het was een eenvoudige optelsom. De hormonen moet je iedere dag op ongeveer dezelfde tijd toedienen; ons tijdstip is kwart over tien. Het was dus beter de spuiten voor een nieuwe aflevering te zetten, dan erna.
Mijn man ging naar boven, haalde het speciale tasje met medicijnen en zette zich aan zijn werk. Ik keek nog even wat op mijn telefoon. IMDB is favoriet, ik kan eindeloos doorklikken. Toen ik hem de luchtbellen uit de spuit hoorde tikken, pakte ik het ontsmettende alcoholdoekje uit en depte daarmee op de huidplooi die ik tussen mijn duim en wijsvinger vasthield.
‘Daar?’ vroeg mijn man.
‘Ja, daar.’
Terwijl ik keek naar hoe de naald mijn huid doorboorde en de vloeistof werd ingespoten, dacht ik aan die eerste keer dat we een prik zetten, alweer bijna een half jaar geleden. Er kwam een beetje bloed vrij en het deed flink zeer. In lichte paniek belden we toen de dienstdoende verpleegkundige op, die ons vakkundig geruststelde. Ik schreef een blog over hoe we met de schrik vrijkwamen.
Het prikken is routine geworden. Er is niets meer aan.
Mijn man borg alle spullen weer op, ik pakte het warme pittenkussen en legde het op mijn buik. Toen we allebei weer zaten, startte ik de volgende aflevering van The Americans. Er was net een mol ontdekt bij de Russen en de hoofdpersonen bevonden zich in een gevaarlijk parket. Het beloofde spannend te worden.
We kropen dichter bij elkaar.
Afbeelding: DreamWorks Television, FX Productions (Intro, Staffel 1, Folge 10) [Public domain], via Wikimedia Commons
