Het is net alsof we in een schoolklasje zitten. Alsof we op excursie gaan. ‘Alle mensen die hier zijn voor de IVF-intake volg mij maar,’ zegt de goedlachse verpleegkundige. Ze is klein van stuk. Vijf koppels staan op en volgen haar de gang door, de trap af, weer een gang door, tot we bij een ruimte komen waar de instructievideo al klaarstaat en er op de tafels vijf oefenpakketjes liggen. Met softbal.
Natuurlijk komt de infertiliteitsarts eerst aan het woord. Hij is roodharig, een beetje mollig en spreekt snel, heel snel. We kijken naar de instructievideo, die ons speciaal wordt aangeboden door … (ik maak maar geen reclame; eerst maar eens de waar uitproberen). De verpleegkundige is zeer praktisch. Op haar bovenbeen maakt ze een plusteken en zegt in welk hokje we straks moeten spuiten. Rechtsboven, of links, afhankelijk van welk been. ‘Ik weet niet hoe het bij u is, maar daar heb ik tenminste een beetje vet.’ Ook geeft ze de live prikinstructie. Ze steekt de naald zo, hoppa, loodrecht in de bal.
Dan mogen we zelf proberen. Vloeistof opzuigen uit het ene potje, mengen met het medicijn in het andere potje. En dat twee keer. Naalden verwisselen (niet aanraken met de vingers!), de lucht eruit tikken en vervolgens de vloeistof tot het randje brengen. ‘En stop!’ zegt de verpleegkundige met een grijns. ‘We hoeven geen druppeltje op de naald te zien, hoor.’ Cue voor de arts om met een grapje de sfeer te verlichten: ‘Doen ze dat niet altijd in films? Spuiten met zo’n boogje?’ Het is eigenlijk best leuk allemaal.
We steken de naald in de bal. En duwen de vloeistof eruit. Vijf seconden lang. Dan halen we de naald eruit.
De instructie is afgelopen. We mogen alles meenemen, behalve de bal.