Sinds Overstroomd is gepubliceerd, heb ik een hoop mensen leren kennen. Bovenal heb ik heel veel schrijvers leren kennen. Dat is een nieuwe ervaring. Tegenwoordig wil ik niet alleen boeken lezen omdat de eerste pagina me grijpt of omdat het onderwerp me interesseert, nee, ik wil ook boeken lezen van mensen die ik persoonlijk heb leren kennen. Als het met de mens goed zit, dan zit het ook wel goed met zijn of haar boeken.
Zoiets.
Dus heb ik er nu een apart stapeltje bij: boeken van schrijvers die ik, al dan niet goed, ken.
Wish you were here van Iris Boter behandelt geen lichtzinnig thema: de 19-jarige Tamar komt terug van vakantie en prompt sterft haar vader.Tamar is net begonnen in het tweede jaar van de Pabo en ook nog eens voor het eerst van haar leven echt verliefd. Wat haar leven dubbel op zijn kop zet, is de ontdekking van een mogelijke halfbroer. Maar met een moeder die eigenlijk niet wil praten en een grootmoeder die dement is, wordt het niet makkelijk achter de waarheid te komen.
Wish you were here is een heel stil boek en in het begin is dat even wennen. Maar deze stijl past perfect bij de vertelster, een introvert en nog onvolwassen meisje, dat heel wat heeft te verwerken. Bijzonder beeldend vond ik de herinneringen van Tamar aan haar vader; juist omdat je de vader pas gaandeweg leert kennen, krijgt zijn dood steeds meer zwaartekracht en, gek genoeg, betekenis. En, misschien niet voor iedereen belangrijk, ik vond het verfrissend om eens een boek te lezen dat zich niet in de Randstad afspeelde, maar in Zwolle.
Van Zwolle naar de Zeeuwse stranden. Vlieg! van Marco Kunst gaat over Marius, al is zijn opa de enige die hem ook echt zo noemt. Anderen noemen hem Muis of Maas. Marius is een dromer. Het liefst bouwt hij met zijn opa een vlieger of kijkt naar de sterren. Dan is er plots Vogelpoep, een gevaarlijke jongen die hem achterna zit. Marius begint steeds meer aan zichzelf te twijfelen: is hij niet net zo gek als de mensen achter het hek van de inrichting vlakbij opa?
Marco Kunst speelt. Niet alleen met taal, maar ook met de verbeelding. Er zit een jongetje in de schrijver verstopt, daar ben ik inmiddels zeker van. De beelden die hij oproept zijn ontzettend zintuiglijk, alsof het allemaal echt zo is gebeurd. Je proeft het zout op je tong, je voelt de kracht van de wind in de vlieger. Ook Vlieg! is een stil boek, maar anders stil, meer van bovenaf ingegeven. Marius beleeft namelijk spannende avonturen genoeg. Avonturen die heel diepe wortels blijken te hebben…
In mijn eerste Nederlandse thriller ooit, Sprakeloos van Anne Nicolai, wordt opnieuw met stilte gespeeld, maar op een volstrekt andere manier. Journaliste Chloë woont samen met filosoof Alex. Hun relatie is nogal bijzonder te noemen: ze praten niet, want volgens Alex is taal de bron van alle leugens. Alles lijkt goed te gaan tot Chloë op een rommelmarkt een oude camera vindt waar een foto in staat van een recent vermoord meisje. Dan volgt een reeks onverklaarbare gebeurtenissen die Chloë dwingen haar mond te openen.
Sprakeloos mag rustig beginnen, het is allesbehalve een stil boek. In grote vaart volgen de gebeurtenissen elkaar op en laat Nicolai de hoofdpersoon zichzelf opnieuw ontdekken tot aan de ingenieuze ontknoping toe. Zoals het een lekkere vrouwenthriller betaamt is er de nodige steamy romance op de redactievloer en hoewel een relatie waarin al anderhalf geen woord wordt gezegd nogal onwaarschijnlijk is, ga je als lezer er toch in mee.
