Ze opende de deur en stapte een wonderlijke wereld binnen.
Er waren vrouwen met lange jurken, héél véél vrouwen met lange jurken, met baleinen hoepels (hopelijk niet van een walvis), strak geregen korsetten en vooral veel zwart of paars of diep robijnrood kant. Ridders waren er ook met glanzende foamzwaarden en kartonnen helmen, grote en nog meer kleine Robin Hoods (of waren het elven?) met pijl en boog en soms een veer die uit hun hoed stak.
Je kunt het geloven of niet, maar ze reisde er door de tijd. Twee dames in hoepeljurken spraken haar aan en zeiden dat ze alleen maar tussen hen door hoefde te lopen en dan zou ze in een andere tijd terechtkomen. En ja, ze sprong en keek om en de dames waren verdwenen achter de stand met Milchshakes net voorbij de Vegetarix.
Zonder goud- of zilverstukken in haar buidel vond ze haar knapzak op wonderlijke wijze gevuld met boeken over zonnestormen, verre landen en mysterieuze wezens. Ze sprak er met mensen die met woorden goochelen en ook wel toveren. Ze voelde zich er een meisje, want zij was de enige die geen lange jurk droeg (en had het daarom heel erg koud).
Wat zag zij er nog meer?
Een witte koningin en een zilveren man, Sneeuwwitje zonder zeven dwergen, stormtroopers en twee Borg, een Klingon en een aantal Hobbits, vrouwen op stelten, wezens met veren en bloemen en bladeren in hun haren, blauwe vrouwen en witte vrouwen, Victoriaanse mannen met fabuleuze machines op hun rug, twee meisjes arm in arm, oplichtende capes tussen de bomen én een piratenscheepje (met kraaiennest en drie piraten) op één van de vijvers in het park.
Toen ze de deur achter zich sloot, hield ze de koningin in haar handen.
