Na vandaag snap ik pas echt goed waarom ik op internet schrijf over de moeilijke vervulling van mijn kinderwens.
Om half tien werden we gebeld. Ik zat aan de keukentafel en kon me nog genoeg concentreren om een boek te lezen. Spanning is een vreemd ding en verbaast me iedere keer weer. Ik had het boek bijna uit, misschien is dat de verklaring. Maar het was slecht nieuws. Van de 4 eicellen was er maar 1 bevrucht geraakt en die was niet verder gaan delen. Er zou geen terugplaatsing zijn.
Ik dacht dat ik schreef omdat ik het fijn vond om dit moeilijke traject te delen op een manier die mij eigen is. Dat ik schreef om anderen een idee te geven van wat het betekent om ongewenst kinderloos te zijn, misschien lotgenoten zelfs een hart onder de riem te kunnen steken, er meer bekendheid aan te geven. Ik dacht dat ik schreef om voor mijzelf begrijpelijk te maken in woorden wat eigenlijk niet te begrijpen is.
Het zijn allemaal redenen die een rol spelen, maar er is er een die mij het meest beweegt. Een reden die me persoonlijke zaken op internet laat delen die ik anders nooit zou hebben gedeeld.
Ik wil leven maken. Als het niet lukt om zwanger te worden, laat me dan met woorden in nieuwe vormen leven geven aan iets wat steeds meer dood voelt. Een vervanging is het niet, maar het is tenminste iets. Bij iedere mislukking gaat de deur naar een mogelijke vervulling van mijn wens weer een stukje dicht, krijgt de eindigheid ervan vaster contouren. De natuur is onverschillig en ik wil niet onverschillig zijn. Het gaat me om leven, en het daaraan vasthouden.