Ik weet niet meer hoe we erop kwamen.
Twee lege wijnflessen stonden op de grote tafel, een derde werd net aangebroken. Nog een half uur en dan was ik jarig. ‘Tot mijn verjaardag spelen we door!’ had ik net tevoren uitgeroepen. Dat was nog een uur.
We waren al aan het zoveelste potje pesten toe, het tijdverdrijf bij uitstek wanneer je met je familie in een huisje zit. Pesten is het leukst met de mensen die je na staan. Karaktertrekken worden uitvergroot, je weet meteen of iemand bluft of niet. En terwijl je aan het spelen bent, heb je het over bijna alles.
Op een gegeven moment hadden we het over kinderen krijgen. Dat dat in mijn familie nogal een ding is. We dronken nog een glaasje en zoals dat dan gaat, vergeleken we met toenemende hilariteit elkaars moeilijke traject. Zij, mijn zus en zwager, hadden namelijk ICSI moeten doen, wij ‘slechts’ IVF. (Oké, tot nu toe.)
En toen kwam de onvermijdelijke grap. ‘Hé,’ zei mijn man. ‘Zegt de ene spermacel tegen de andere: ‘O, dit is een eitje!’’
Ik moest ongelooflijk hard lachen. Onbedaarlijk, tranen met tuiten lachen. Alle clichés kon je zo op mij loslaten. Mijn buik deed zeer, ik hikte en toen ik eindelijk leek uitgelachen, barstte er een nieuw salvo los.
Wat voelde dat goed.
